در ۲۷ آذر ۱۴۰۰ شمسی/ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱، نشستی علمی با موضوع «سنت های خلاقانه ادبیات تصوف در سیر تاریخی» “Tradisi Kreatif Sastra Sufistik dalam Lintasan Sejarah” برگزار شد. این نشست علمی که توسط دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اسلامی دولتی باندونگ (Fakultas Adab dan Humaniora Universitas Islam Negeri Bandung (UIN)) ، با حضور دکتر ستیا گومیلار (Dr. Setia Gumilar) رئیس دانشکده، دکتر دادان روسمانا (Dr. Dadan Rusmana) معاون دانشکده و دانشجویان رشته ادبیات برگزار شد. همچنین دو سخنران: عفیفه احمد (Afifah Ahmad) نویسنده و مولانا پژوه و دکتر ریزالدی ساتریا ویواها (Dr. Rizzaldy Satria Wiwaha) کارشناس استدلال شناسی و ادبیات عرب در این نشست حضور داشتند.
دکتر ستیا گومیلار (رئیس دانشکده) در این نشست، ضمن اشاره بر «اهمیت ادبیات در دنیای معاصر، بر حل چالش‌های گوناگون در شرایط فعلی توسط متخصصان حوزه ادبیات، تأکید کرد؛ چرا که ادبیات، بازتاب و انعکاسی از زندگی است». وی همچنین افزود که «نویسندگان چگونه توانسته اند همواره از طریق کار خود، به ارائه راه حل هایی در جنبه های مختلف زندگی کمک کنند». رئیس دانشکده ضمن قدردانی از فعالیت های همکاران و دانشجویان در سخنرانی آغاز سال تحصیلی (studium generale)، خواستار تلاشی مضاعف در جهت درک بیشتر ادبیات تصوف در بستر واقعیت های زندگی شد.
«رمز شعر جاودانه مولانا»:
در این نشست علمی، عفیفه احمد ادبیات را یکی از مهمترین ستون های تمدن برشمرد. او تأکید کرد که ادبیات تصوف در حال حاضر بسیار مورد نیاز جامعه مدرن است تا زندگی را در بستر جریانات مادی گرا، متعادل سازد. عفیفه احمد همچنین افزود: «اگر به لحاظ تاریخی و فلسفی به بررسی متون ادبی کلاسیک به طور عمیق بپردازیم، می توانیم ارزشهای انسانی که مورد نیاز بشر امروزه است را کشف کنیم».
عفیفه احمد، نویسنده و مولانا پژوه، در ادامه سخنان خود افزود که مولانا جلال الدین رومی، چهره ای شناخته شده در قلمرو ادبیات تصوف به شمار می رود که پس از گذشت هشت قرن، اشعار وی هنوز هم جاودانه است و تا به امروز الهام بخش بسیاری از شاعران صوفی مشربِ پس از او بوده است. او در این نشست، درباره جاودانگی اشعار مولانا برای مخاطبان و دانشجویان به تفصیل سخن گفت.
عفیفه احمد در ادامه بیان داشت: «نخست آن که اشعار مولانا از یک تجربه درونی بسیار عمیق سرچشمه گرفته است. مولانا پس از آشنایی با شمس تبریزی شعر سرود و قطعاً شمس تبریزی، شخصیتی بسیار تأثیرگذار در زندگی مولانا بوده و از زمان دیدار شمس، مولانا تولد دوم را تجربه کرده است. همچنین در این مرحله از زندگی بود که مولانا، عشق را به عنوان جهان بینی خود برگزید. همه اشعار او حکایت از رابطه عاشقانه انسان با خدا، انسان با دیگران و انسان با جهان هستی دارد. دوم اینکه در اشعار مولانا، به ویژه در کتاب مثنوی، از شیوه داستان سرایی استفاده شده است؛ هر چند که در نهایت، مولانا ما را به ساحتی فراتر از داستان سرایی می برد و بر پیام های عرفانی و اخلاقی متمرکز می شود. در حقیقت، اشعار مولانا حاوی پیام‌هایی چندلایه هستند. اگرچه هدف اصلی مولانا درک معنویت است، اما می‌توان آن را در زمینه‌های مختلف از جمله روان‌شناسی، جامعه شناسی و امور تربیتی نیز تجربه و به کار برد. سوم اینکه شعر مولانا از کتب دینی کلاسیک و عمدتاً از قرآن و حدیث الهام گرفته است و نکته چهارم، اشعار مولانا حاوی پیام های جهانی است که در هر عصری مورد نیاز جامعه است مانند مدارا، مسائل زیست محیطی، عدالت جنسیتی و سایر مسائل بشردوستانه.
