زبانهای رایج در جهان مالایی
بیشتر زبانها در جهان مالایی، بومی و هم‌ریشه و به خانواده زبان «استرونزیایی» تعلق دارد. زبان استرونزیایی از زبانهای خانواده استریک مشتق شده که همراه با شاخه‌های دیگر این زبان، خانواده گروه «استرو-اسیاتیک» را تشکیل داده است. زبان استرونزیایی به چهار شاخه اندونزیایی، ملانزیایی، میکرونزیایی و پلینزیایی تقسیم می‌شود و مرتبط ترین آنها خانواده زبانهای اندونزیایی است که شامل زبانهایی نظیر مالایی، جاوه‌ای، سوندایی، بوگیسی و زبانهای کمتر شناخته‌شده‌ای مانند ایبانی، منتاوی و منادو یا هالماهرا می‌شود.
در اینجا باید به این نکته توجه کرد که اگرچه لفظ «مالایی زبان» برای تشخیص کلی این منطقه به کار می‌رود اما در حقیقت این اصطلاح مرجع و توصیف کامل و دقیقی نیست و شاید تنها توجیه این باشد که در برهه‌ای از تاریخ، «مالایی»، زبان واسط بود. استعمارگران اروپایی در بدو ورود به مناطق جنوب شرقی آسیا، ترجیح دادند با بومیان این منطقه از طریق زبان مالایی، که طی قرنها به عنوان زبان واسطه میان آنها رایج بود، وارد معامله شوند اما با اعمال محدودیتهای نیروهای استعماری، به تدریج زبانهای اسپانیایی، هلندی و انگلیسی جایگزین زبان مالایی شد. به علاوه، زبان مالایی نه تنها به عنوان عاملی در گسترش دین و تمدن در این منطقه از اهمیت شایانی برخوردار بوده است. بلکه در کنار الفبای عربی برای فهم تعالیم اسلامی در سراسر جنوب شرقی آسیا به کار می رفته است.
