کشور کوچک سنگاپور با جمعیتی درحدود ۵.۶۴۰.۰۰۰ تن در منتهی الیه شبه جزیره مالایی واقع شده و از دیرباز موطن مالایی­‌ها بوده است. امروزه چینی­‌ها عمده‌ترین گروه قومی در سنگاپور به شمار می‌روند که از آیین بودایی، آیین دائو(Taoism)یا دیگر عقاید سنتی چینی پیروی می­کنند. هندوهای هندی‌­تبار و مسیحیان که اغلب چینی و هندی­ هستند، از دیگر اقلیت‌های دینی در سنگاپور به شمار می‌روند.گفتنی است ۸۵ درصد مسلمانان سنگاپور، مالایی و ۱۵ درصد دیگر به ترتیب هندی، چینی و عرب هستند‌.

سنگاپور همواره در گذشته به عنوان بندرگاه مهم‌ بین‌المللی، نقش چشمگیری را در مسافرت مسلمانان جنوب شرق آسیا به خاورمیانه و شبه قاره هند ایفا می­‌کرد. در ۱۸۱۹م. سر استامفورد رافلز(Sir Thomas Stamford Raffles)، سنگاپور را به عنوان مستعمره تحت نفوذ انگلیسی‌ها به یک بندر بازرگانی تبدیل کرد. سنگاپور در ۱۹۶۳ به عضویت فدراسیون مالزی در آمد. پس از مدتی میان مالایی‌ها -که خواهان تداوم عضویت سنگاپور‌ در فدراسیون مالزی بودند- با چینی‌ها که مخالف این نظر بودند، درگیری به وجود آمد. سرانجام پس از دوسال، یعنی در ۱۹۶۵م سنگاپور از فدراسیون‌ مالزی جدا شد و بدین ترتیب جمهوری مستقل سنگاپور شکل گرفت. قانون اساسی سنگاپور، برای کاستن تنش میان پیروان ادیان، آزادی‌های مذهبی را به رسمیت شناخت؛ البته مشروط به عدم ایجاد دشمنی بین گروه­‌های مذهبی مختلف. در سال۱۹۷۰، شورای عالی ریاست جمهوری، به منظور نظارت بر رعایت حقوق اقلیت­‌ها تشکیل شد که در ۱۹۷۳ به شورای ریاست جمهوری برای حقوق اقلیت‌­ها تغییر نام داد. سرانجام در ۱۹۹۰، قانونی برای تقویت هرچه بیشتر هماهنگی میان ادیان مختلف و پرهیز از تحریک و دامن زدن به تنش‌های مذهبی به تصویب رسید.