هنر دستی باتیک، میراث ارزشمند منسوجات بومی جهان مالایی به شمار می‌رود که به طور عمده در میان مردم جاوه مرسوم است. باتیک نوعی پارچه بسیار ظریف و طرح‌دار است که سطح آن را موم‌اندود می‌کنند. از قرن دوازدهم، در میان بومیان جاوه مرسوم بوده است که برای طراحی و نوشتن بر روی پارچه، از کنتینگ (ابزاری مسی با دهانه باریک و مناسب ریختن موم مذاب) استفاده کنند.
هنرمندان جاوه باتیک را در اشکال مختلفی طراحی می‌کنند که عبارتند از: سارونگ (لباس کشیده بلند زنان و مردان مالایی)، کاین پانجانگ (پارچه پیراهنی)، سلندانگ (شال و دستمال گردن)، ایکات کپلا (دستار) و کاین کمبان(لباس تا زیر سینه).
ورود و گسترش اسلام در جهان مالایی، بر سبک طرحها و نقوش باتیک تولیس تأثیرگذار بود و نظیر آیین‌های هندوئی و بودایی موجب شکوفایی طرحهای جدید و کارایی بیشتر هنر باتیک شد.
