یکی از مهمترین هنرهای نمایشی در جهان مالایی وایانگ (نمایش سایه‌ها) است. این هنر قدمتی هزار ساله دارد و در میان مردم خاورمیانه و خاور دور از محبوبیت برخوردار است. انواع مختلف این هنر نمایشی در هند، اندونزی، چین، کامبوج، تایلند، ترکیه و مالزی وجود دارد. هنرمندان مالایی و جاوی این نمایش را روی صحنه‌های نمایشی بزرگ و سفیدرنگ با اسفاده از چراغ در پشت پرده اجرا می‌کنند. بدین صورت که حرکت دادن صورتکهای چرمی بین صفحه سفیدرنگ و چراغ، سایه‌هایی را بر روی پرده ایجاد می‌کند. وایانگ جاوی، عمده‌ترین ابزار حفظ و نگهداری میراث هندو- بودایی در دوران اسلامی در جاوه بوده است.
رقصهای آیینی و سنتی از جمله هنرهای نمایشی در جهان مالایی است. ظهور اسلام در جهان مالایی مانع گسترش رقص به عنوان هنر نمایشی نشد. مالاییان در مراسم و آیینهای مختلف بومی و مذهبی از رقصهای سنتی استفاده میکرده‌اند. انواع رقصهای سنتی نظیر سئوداتی که خاستگاه آن، آچه (شمال سوماترا) بود و توسط زنان اجرا می‌شد، نظیر وایانگ در میان مردم محبوبیّت داشت و در گسترش اسلام به ویژه در نقاط دوردست سوماترا و جاوه مؤثر بود.
رقص دابوس ریشه در خاورمیانه دارد و مردان آن را در مناسبت‌های دینی، مراسم خاص، جشن‌های عروسی و به تخت نشستن شاهان جدید اجرا می‌کنند. اجراکنندگان ۱۵ تا ۱۸ نفر (۸ نفر رقاص و بقیه نوازنده) هستند. رقاص‌ها که به طور عمده کریس در دست دارند، آنها را با راهنمایی رهبر گروه حرکت می‌دهند. اجراکنندگان در حین رقص و آواز و دمیدن در ترومپت‌های متشکل از چند لوله استوانه‌ای، در حالت خلسه بر بازو و بدن خود زخم میزنند. این عمل به طور مکرر تا پایان نمایش ادامه می‌یابد اما در پایان نمایش، هیچ اثری از جراحت در بدن آنها دیده نمی‌شود. آوازخوان‌ها در رقص دابوس، به سه زبان مالایی، چینی و عربی، داستان شجاعت‌ها و قص اندوهناک زندگی امام حسن (ع) و حسین (ع) را روایت می‌کنند.
مراسم «ذکر» نیز از دیگر آیینهای نمایشی مهم در زندگی فرهنگی و معنوی مالایی‌ها به شمار می‌رود که در واقع یکی از آیینهای مهم صوفیان است.
هنر نمایشی و رزمی سیلات نیز از هنرهای دفاع شخصی در جنوب شرقی آسیاست که ریشه در فرهنگ مالایی دارد و به منزله تمرین و کسب آمادگی جسمانی برای نبرد حقیقی است. سیلات با تکواندو و کونگ‌فو شباهت‌هایی دارد.
