
مسجد دماک
Masjid Demak
جهان مالایی پیش از ورود اسلام متأثر از فرهنگ و تمدن هندویی و بودایی بوده است. پر واضح است که نخستین معماریهای اسلامی در این مناطق نیز متأثر از فرهنگ هندو- بودایی بود. فرآیند تدریجی اسلامی شدن جاوه، زمینه تلفیق و سازگاری سنّتهای بومی هندی و اسلامی را فراهم کرد. ویژگیهای معماری نظیر صحن مربع و بالا آمده و فضای محصور در میان دیوارها، از ویژگیهای معابد هندی- جاوی بود که در سبک معماری نخستین مساجد جاوی منعکس شد.
مسجد جامعِ دماک که به مسجد آگونگ Masjid Agung نیز مشهور است، مهمترین و قدیمیترین مسجد در مجمعالجزایر اندونزی به شمار میرود. این مسجد در سال ۸۷۱ق/۱۴۶۶ بنا شد و ترکیبی از معماری هندی- جاوی و عناصر اسلامی است. مسجد دماک کانون اصلی موعظه و تبلیغ اسلام عرفانیِ ولی سونگو Wali Songo (نُه ولی جاوی) در جاوه بود و همچنین نقش مهمی را در تعلیم و تربیت اسلامی ایفا کرده است.

بر اساس پژوهشهای باستانشناسان، یکی از نمادهای بسیار متداول و مشهور در دوران امپراتوری ماجاپاهیت، «سوریه ماجاپاهیت» Surya Majapahit (خورشید ماجاپاهیت) بوده که به عنوان نمادی از اقتدار پادشاهی ماجاپاهیت به شمار میرفته است. گفتنی است، کتیبهای از «سوریه ماجاپاهیت» در مسجد جامع دماک قرار دارد که متعلق به سال ۸۸۳ق/۱۴۷۹ میلادی است.
امروزه، مسلمانان اندونزی مسجد دماک را به عنوان بنایی تاریخی و مقدس، زیارت میکنند و بر این باورند که هفت بار زیارت آن با یک حج برابر است. همچنین خلاصهای از تاریخ مسجد به صورت مصور به همراه قسمتهایی از چوبهای اصلی به کار رفته در این بنا مانند دربهای کندهکاری شده آن، در موزه مجاور مسجد به نمایش درآمده است. آرامگاه سلاطین دماک نیز در نزدیکی مسجد قرار دارد.

