پیش از ورود اسلام به جنوب شرقی آسیا ، این منطقه تحت نفوذ دو آیین هندویی و بودایی بود و به این سبب است که پژوهشگران این دوران را دوره «هندی مآبی» نامیده ‌اند. مردم این منطقه، فرهنگ هندی را به‌طور کامل جایگزین فرهنگ بومی نکردند و عناصری را که با آداب و رسوم و اوضاع فرهنگی و اجتماعی آنها منطبق بود، پذیرفتند. در واقع، در این ایام و به خصوص در دوران سلطنت ماجاپاهیت (Majapahit) و سینگهه ‌سری (Singhasari)، ساختار دینی تازه ‌ای شکل ‌گرفت که حاصل سازگاری باورهای آنیمیستی و شمنی بومی با اعتقادات هندویی و بودایی بود. گفتنی است، فرهنگ ‌های غیر بومی و به ویژه فرهنگ هندی در این منطقه، به طور عمده با اقبال و پذیرش دربار سلطنتی مواجه می شد تا توده مردم؛ به خصوص پادشاهان جاوه مرکزی به منظور افزایش اعتبار حکومت خود، برای امور دینی دربار از راهبان هندویی و بودایی در هند دعوت می‌کردند. آنها همچنین کاخ‌های بزرگ و مقبره‌های ماندگاری را برای بزرگان هندویی و بودایی بنا کردند.

معبد پرامبانان به عنوان بزرگترین معبد هندوها در اندونزی و یکی از بزرگترین معابد جنوب شرقی آسیا به ثبت میراث جهانی یونسکو درآمده است. این معبد که یکی از بزرگترین معابد هندویی جهان است، آخرین معبد عظیم ساخته شده در دوران پیشا اسلامی در جاوه به شمار می‌رود. این مجموعه معابد، در سده نهم میلادی و در برابر معبد بودایی بوروبودور (Borobudur) بین یوگیاکارتا (Yogyakarta) و جاوه مرکزی (Jawa Tengah) در اندونزی بنا شد.

معبد پرامبانان بر طبق باورهای هندویی به سه بخش اصلی تقسیم ‌بندی شده که شامل طبقات زیرین، میانی و فوقانی است. طبقه زیرین معبد، مکانی نامقدس و متعلق به اقشار پایین جامعه و حیوانات بوده ‌است. طبقه میانی نیز متعلق به کسانی بوده که توانستد از ظلمت طبقات پایین رهایی یابند و بالاترین طبقه، مقدس‌ترین بخش معبد و متعلق به مقدسان بوده است.

معبد پرامبانان بطور کلی دارای سه بخش است: ۱- بخش بیرونی که ناحیه‌ای وسیع و باز است که زمانی توسط دیواری احاطه شده بود. این بخش امروزه به پارک بزرگی تبدیل شده ‌است؛  ۲- بخش میانی که دارای ۲۲۴ بنای دینی بوده و امروزه بسیاری از آنها تخریب شده اند؛ ۳- بخش داخلی که شامل ۸ معبد بزرگ و ۸ پرستشگاه کوچک است. طبق باورهای هندوها، این ناحیه مقدس‌ترین بخش معبد بوده و در محیطی مربعی شکل دارای ۴ دروازه متناظر به هم معماری شده است.