مسجد عبدالغفور در کامپونگ کاپور (Kampong kapor) در محله لیتل ایندیا (Little India) و در منطقه روچورِ (Rochor) سنگاپور قرار دارد. از آنجا که این مسجد در ابتدا متعلق به مسلمانان هندی ساکن در این محله بوده، به «مسجد هندی» نیز مشهور است. مسجد عبدالغفور در حال حاضر به شورای دینی اسلامی سنگاپور (Majlis Ugama Islam Singapura) که هیئت قانونی وزارت فرهنگ، جامعه و جوانان دولت سنگاپور برای رسیدگی به امور اداری و منافع جامعه مسلمان این کشور است، تعلق دارد.

در اوایل دهه نود میلادی، با رشد تجارت، فرهنگ و هنر در سنگاپور، فضای قدیمی مسجد سلطان پاسخگوی نیازهای مسلمانان در این کشور که هر روز بر تعداد آنها افزوده می شد، نبود و به این دلیل، متولیان مسجد در سال ۱۹۲۴ و در صدمین سالگرد تأسیس آن، طرح احداث مسجد جدید را تصویب کردند. بنای این مسجد در سال ۱۹۲۸ تکمیل و در سال ۱۹۲۹ به طور رسمی افتتاح شد. مسجد سلطان در ۸ مارس ۱۹۷۵، از سوی سازمان حفظ میراث فرهنگی سنگاپور در فهرست آثار تاریخی این کشور قرار گرفت.

کامپونگ کاپور از گذشته، منطقه ای مشهور در سنگاپور و کانون مهم تجاری بازرگانان هندی بوده است. در سال ۱۸۴۶ میلادی دو متولی به نامهای شیخ عبدالغفور و اسماعیل منصور، به منظور ارائه خدمات مذهبی به مسلمانان هندی ساکن در این منطقه، بنای مسجدی چوبی با سقفی کاشی کاری شده را بنا نهادند که در ابتدا، مسجد الابرار نام گرفت. شیخ عبدالغفور که منشی ارشد یک شرکت حقوقی بود، به وقف این مسجد در سال ۱۸۸۱ میلادی همت گماشت. او در سال ۱۸۸۷ میلادی و در مقام متولی مسجد، به منظور ایجاد درآمد مالی برای مسجد پیشنهاد کرد که در زمینهای اطراف مسجد، مغازه ها و سوله هایی ساخته شود. به این ترتیب با درآمد حاصل از اجاره بهای ساختمانهای اطراف بنای مسجد، بعدها بودجه ای برای ساخت بنای مسجد جدید تخصیص یافت. ساخت بنای مسجد عبدالغفور کنونی در محوطه مسجد قدیمی، در سال ۱۹۰۷ میلادی آغاز شد و سالها به طول انجامید. در سال ۱۹۱۰ میلادی ساخت مسجد جدید به اتمام نرسیده بود که بنای مسجد قدیمی تخریب شد. شیخ عبدالغفور در سال ۱۹۱۹ میلادی درگذشت و فرزندش مدیریت مسجد و املاک وقفی آن را بر عهده گرفت. سرانجام در سال ۱۹۲۷ این موقوفه، توسط هیأت موقوفات مسلمانان و هندوها تصرف شد و در ۱۳ جولای ۱۹۷۹ با نام مسجد عبدالغفور، به عنوان یک اثر ملی به ثبت رسید. مرمت اصلی بنای مسجد عبدالغفور نیز سرانجام در سال ۲۰۰۳ به پایان رسید.

مسجد عبدالغفور از نظر معماری دارای ویژگیهای خاص و منحصر به فردی است. نمازخانه اصلی آن از سطح زمین بالاتر است و با انحراف از خیابان، به سمت مکه متمایل شده است. همچنین یک ساعت آفتابی در ورودی اصلی آن قرار دارد که با ستونهای زیبایی احاطه شده است. فضای داخلی گنبد، بر چهار ستون بزرگ استوار و کتیبه های خطی مربع و دایره شکل، بر زیبایی آن افزوده است. از نمای بیرونی، گنبد اصلی مسجد عبدالغفور به صورت برجی شش ضلعی از سطح سقف بیرون آمده و مناره هایی در گوشه های این شش ضلعی طراحی شده است. هر کدام از این مناره ها با گنبدهای پیازی شکل که در رأس آنها ماه و ستاره قرار دارد، آراسته شده اند. بر تاج گنبد اصلی مسجد عبدالغفور نیز یک هلال و ستاره خودنمایی می کند. این مسجد، محراب ساده ای دارد که تابلویی مستطیل شکل و باریک با آیه ای از قرآن در بالای آن نصب شده است. وضوخانه مسجد عبدالغفور نیز که در طرح اولیه خود، حوضی شکل بوده امروزه به صورت مدرن درآمده است و در انتهای جنوب غربی محوطه مسجد واقع شده است.